ATLASFLORY

Starzec wiosenny - Senecio vernalis

- obrazków

- nazw polskich

- nazw łacińskich

- beskidzkie rezerwaty

Senecio vernalis

Starzec wiosenny

Roślina jednoroczna lub dwuletnia, zimująca niekiedy w postaci rozetki liści. Łodygę ma żółtozieloną, bruzdkowaną i pajęczynowato owłosioną. Od dołu jest rozgałęziona. Może dorastać nawet do 80cm wysokości. Rośnie na polach, zrębach, brzegach lasów, nieużytkach, gruzach i śmietnikach. Występuje przeważnie na glebach piaszczystych, gliniastych i rumowiskach.

Liście odziomkowe są podłużne, długoogonkowe, zatokowo ząbkowane. Liście łodygowe są bezogonkowe, pomarszczone, kędzierzawe, nierówno ząbkowane i obustronnie owłosione.

Kwiaty w postaci koszyczków, tworzących baldachokształtną wiechę. Koszyczki okrywają wewnętrzne lancetowate, zielone, ostre listki w liczbie 21. Listki zewnętrzne są do połowy czarne i 4 razy krótsze. Na brzegu koszyczka są żółte niby języczkowe kwiaty a wewnątrz znajdują się tez żółte kwiaty rurkowe.

Owocem jest przylegająco owłosiona niełupka ze śnieżnym, jedwabistym puchem kielichowym.

Kwitnie od maja do czerwca, a czasem i w jesieni.

Uwagi:

1. Roślina wytwarza bardzo dużą ilość owoców. Nasiona rozsiewa wiatr, człowiek i ptaki. Bardzo szybko się rozprzestrzenia. W XIXw władze administracyjne Niemiec wydały specjalne zarządzenie niszczenia starca wiosennego.

2. Roślina trująca.

Literatura:

1. Broda B, Mowszowicz J.: Przewodnik do oznaczania roślin leczniczych, trujących i użytkowych. Wyd.3 popr. 1979, Warszawa, PZWL

2. Szafer Wł., Kulczyński St., Pawłowski B.: Rośliny polskie. Część II. Wyd.5. 1986, Warszawa, PWN

3. Schwarz Z i Szober J. : Rośliny towarzyszące człowiekowi.1965, Warszawa, PZWS