Macrolepiota rachodes
Czubajka czerwieniejąca
Budowa: Kapelusz o średnicy od 5 do 15 cm, początkowo kulisty potem wypukły następnie rozpostarty z niskim, słabo zaznaczonym garbkiem na środku. Skórka sucha, włóknista, pokryta dużymi, wełnistymi mocno odstającymi, łuskami, początkowo jasno brązowymi, z czasem znacznie ciemniejącymi. Środek kapelusza gładki, brunatny.
Trzon u młodych grzybów białawy w miarę wzrostu ciemnieje, brunatnieje , zachowując gładką powierzchnię, wysokości do 15 cm, wysmukły, wewnątrz pusty, z bulwiastą podstawą okrytą grzybnią oraz z grubym, białoszarym, wełnistym, luźnym pierścieniem. Hymenofor blaszkowy. Blaszki wolne, gęste, cienkie, szerokie, białawe, z czasem brązowieją, często z czerwieniejącymi ostrzami: uszkodzone przebarwiają się na łososiowo. Miąższ w kapeluszu biały, miękki, w trzonie włóknisty i łykowaty, po uszkodzeniu szybko przebarwia się na czerwono a następnie na brązowo. Smak łagodny. Zapach słabo wyczuwalny. Wysyp zarodników biały.
Występowanie: od połowy lata do jesieni na glebach kwaśnych w lasach liściastych, iglastych, parkach i ogrodach.
Synonimiczne nazewnictwo łacińskie:
Agaricus procerus var. rhacodes (Vittadini) Rabenhorst 1844
Agaricus rachodes Vittadini 1835
Chlorophyllum rachodes (Vittadini) Vellinga 2002
Lepiota procera var. rhacodes (Vittadini) Quélet 1886
Lepiota rachodes (Vittadini) Quélet 1872
Lepiotophyllum rachodes (Vittadini) Locquin 1942
Leucocoprinus rachodes (Vittadini) Patouillard 1900
Macrolepiota rhacodes (Vittadini) Singer 1951
Uwagi:
1. Grzyb oficjalnie jadalny. Jest jednak wiele głosów, że może powodować przejściowe kłopoty gastryczne.
2. Gatunek częsty.
Miejsce wykonania zdjęć:Cisiec
Źródła informacji o gatunku:
Gumińska B., Wojewoda W., Grzyby i ich oznaczanie. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1988
Gerhardt E. Grzyby. Wielki ilustrowany przewodnik. Bauer-Weltbild Media Sp. z o.o., Sp.k. Klub dla Ciebie. Warszawa
.
.
.
.
|