Helianthus annuus
Słonecznik zwyczajny
Roślina jednoroczna o łodydze wysokiej, pojedynczej lub w górze słabo rozgałęzionej. Wewnątrz łodygi znajduje się gąbczasty rdzeń. Osiąga wysokość do 3-4m. Rośnie na glebach średnio wilgotnych, nasłonecznionych, żyznych. Cała roślina jest szorstko owłosiona. Roślina uprawna, często dziczejąca.
Liście ma duże, owalno-sercowate, o piłkowanym brzegu i długich ogonkach. Na łodydze ułożone są skrętolegle.
Kwiaty zebrane są w duży, tarczowaty koszyczek, który zwisa po przekwitnięciu. Kwiaty brzeżne języczkowe są żółte, a środkowe rurkowe, obupłciowe, drobne i brunatne. Koszyczek otulają ostro zakończone liście okrywy.
Owocem jest niełupka zawierająca dużo tłuszczu.
Kwitnie od lipca do października.
Synonimiczne nazewnictwo łacińskie:
--------------
Uwagi:
1. Jako roślina uprawna jest uprawiana ze względu na dużą oleistość nasion. Olej słonecznikowy służy do produkcji margaryny, pokostu, lakierów i mydła. Wytłoki pozostałe po wyciskaniu służą jako pasza dla zwierząt.
2. Słonecznik zwyczajny występuje w wielu odmianach, najwięcej jest odmian ozdobnych.
3. Łacińska nazwa helianthus pochodzi z dwóch greckich słów: helios -słońce i anthos -kwiat. Kwiatostan słonecznika przypomina tarczę słońca i zawsze kieruje się on w stronę słońca, podążając za jego obiegiem.
4.Słonecznik jest również surowcem zielarskim, szczególnie jego kwiat. Napary i odwary z kwiatów działają przeciwgorączkowo, pobudzają wydzielanie soku żołądkowego i wpływają korzystnie na procesy trawienne. Olej słonecznikowy obniża poziom cholesterolu we krwi i zapobiega powstaniu miażdżycy.
5. Słonecznik pochodzi z Meksyku.
Literatura:
1. Rutkowski L. :Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Wyd.2 popr., 2007, Warszawa, Wydawnictwo Naukowe PWN
2. Senderski M.E.: Zioła. Praktyczny poradnik o ziołach i ziołolecznictwie. Wyd.3. 2009, Warszawa, Wydawnictwo K.E.Liber
3. Szafer Wł., Kulczyński St., Pawłowski B.: Rośliny polskie. Część II. Wyd.5. 1986, Warszawa, PWN







|