ATLASFLORY

Perz właściwy - Elymus repens

- obrazków

- nazw polskich

- nazw łacińskich

- beskidzkie rezerwaty

Elymus repens

Perz właściwy

Roślina wieloletnia z długimi, podziemnymi rozłogami. Źdźbło osiąga wysokość do 130cm. Jest prosto wzniesione lub łukowato wygięte, gładkie. Rośnie w zaroślach , na polach, skrajach lasów, przydrożach, rzadziej na łąkach i pastwiskach. Lubi żyzne i wilgotne gleby. Pospolity w całym kraju chwast.

Liście płaskie, czasem owłosione, równowąskie, z wierzchu szorstkie. Obejmują źdźbło orzęsionymi uszkami. Języczek mają delikatnie ząbkowany i ścięty, przeważnie rdzawy. Pochwy liściowe są otwarte, nagie lub owłosione.

Kwiaty zebrane w kłos, który jest prosty. Kłoski odstają. Plewy są lancetowate, pięcionerwowe, zaostrzone lub z ością. Plewka dolna też jest zaostrzona lub z krótką ością.

Owocem jest ziarniak, oplewiony , równowąski, szarobiały lub żółtawy.

Kwitnie od czerwca do sierpnia.

Synonimiczne nazewnictwo łacińskie:

Agopyron repens

Synonimiczne nazewnictwo polskie:

korzenica

pernica

perz pospolity

psia pasza

Uwagi:

1. Kłącze perzu zawiera: kwas glikolowy, glicerowy, mannit, węglowodany, insulinę, śluz, olejek eteryczny, glikozyd, kwas krzemiowy, potas, prowitaminę witaminy A i B.

2.Perz ma właściwości lecznicze, znany był już w starożytności. W medycynie ludowej ma działanie moczopędne, przeciwbakteryjne , przeciwgorączkowe i żółciopędne. Reguluje przemianę materii i nazwano go ziółkiem czyszczącym krew. Ma zastosowanie w leczeniu reumatyzmu, trądziku. Używa się go w sytuacjach, gdy trzeba szybko usunąć z organizmu truciznę przy zatruciach. Wchodzi w skład wielu mieszanek ziołowych leczących nieżyt górnych dróg oddechowych, obrzękach wątroby, hemoroidach, obniża poziom cholesterolu.

3.Jest dobrą paszą dla bydła i koni.

Literatura:

1. Nawara Z.: Rośliny łąkowe. 2006, Warszawa, MULTICO Oficyna Wydawnicza.

2. Senderski M.E.: Zioła. Praktyczny poradnik o ziołach i ziołolecznictwie. Wyd.3. 2009, Warszawa, Wydawnictwo K.E.Liber

3. Szafer Wł., Kulczyński St., Pawłowski B.: Rośliny polskie. Część II. Wyd.5. 1986, Warszawa, PWN