ATLASFLORY

Rajgras wyniosły - Arrhenatherum elatius

- obrazków

- nazw polskich

- nazw łacińskich

- beskidzkie rezerwaty

Arrhenatherum elatius

Rajgras wyniosły

Roślina wieloletnia, luźno kępkowa z podziemnymi rozłogami. Łodygą ma prosto wzniesioną, gładką, dość mocną z 3-5 grubymi kolankami. Wyrasta na wysokość do 150cm. Rośnie na użytkach zielonych, wśród żywopłotów i na groblach, na skarpach i brzegach dróg. Lubi umiarkowanie suche lub świeże, żyzne gleby.

Liście ma płaskie, gładkie lub z wierzchu krótko owłosione, wąskie i zaostrzone. Pochwa liściowa jest otwarta, naga lub u młodych roślin delikatnie owłosiona. Języczki liściowe są ucięte, lekko ząbkowane, na szczycie, białawe. Blaszki liściowe mają od spodu wyraźny nerw główny. Wzdłuż brzegów i od góry są delikatnie orzęsione.

Kwiaty zebrane są w wiechę, która przed kwitnieniem jest skupiona, później robi się rozpierzchła. Kłoski wydłużone, jasnozielone, niekiedy z fioletowym odcieniem. Przeważnie są 2-kwiatowe. Dolny kłosek jest męski, górny obupłciowy. Plewy są skórzaste, zaostrzone. Dolna jest 1-nerwowa i wyraźnie krótsza od górnej 3-nerwowej. Plewki dolne po stronie grzbietowej są zaokrąglone, wąsko owalne i zaostrzone; najniższe plewki dolne mają długą ość zrośniętą z plewką dolną prawie do jednej trzeciej. Wyższe plewki dolne są bezostne lub z krótką szczecinką blisko wierzchołka. Pylniki fioletowe, słupek z owłosioną, białą zalążnią.

Owocem jest wrzecionowaty ziarniak z bruzdami, okryty plewkami.

Kwitnie od czerwca do września.

Synonimiczne nazewnictwo łacińskie:

Avena elatior L.,

Arrhenatherum asperum Opiz,

Arrhenatherum avenaceum P. Beauv.,

Arrhenatherum biaristatum Peterm.,

Arrhenatherum cechicum Opiz,

Arrhenatherum rupestre Dumort.

Synonimiczne nazewnictwo polskie:

rajgras francuski

owsik wyniosły

Uwagi:

1.Rajgras wyniosły jest gatunkiem europejskim i azjatyckim. Do Ameryki Północnej i Australii został sprowadzony z Europy.

2.Trawa o dużej wartości pastewnej, daje dobre plony. Uprawia się ją w mieszankach z innymi trawami. Mało odporna na przygryzanie i udeptywanie. Nadaje się do użytku kośnego. Jednak ze względu na gorzki smak, sama jest niechętnie jadana przez bydło.

3. Służy do obsiewania wałów nadrzecznych i nasypów kolejowych.

4. Ze względu na swoje zalety wprowadzony do upraw łąkarskich we Francji w XVIII wieku (stąd jego nazwa), na ziemiach polskich uprawiany jest od końca tego samego wieku.

Literatura:

1. Mowszowicz J :Flora letnia. Przewodnik do oznaczania dziko rosnących letnich pospolitych roślin zielnych.1987,Warszawa, Wydawnictwo Szkolne i Pedagogiczne.

2. Nawara Z.: Rośliny łąkowe. 2006, Warszawa, MULTICO Oficyna Wydawnicza.